پرسپولیس آنلاین: یک روز پس از چهارمین شکست متوالی پرسپولیس با درخشان در لیگ و پنجمین شکست در لیگ و جام حذفی گزینه های جانشینی وی در رسانه ها و در میان صحبت های مسئولان این تیم مطرح شده است.

در کنار نام عبدی دستیار درخشان و قنبرپور مشاور مدیر باشگاه یک نام بیش از هر نامی توجه را جلب کرده است، محمد مایلی کهن.

استاد سقوط از پرسپولیس می رود و جای خود را به پنجه طلای سقوط می دهد، دریغ از یک گام رو به جلو و یک قدم مثبت در فصلی سراسر ناکامی و شکست.

حمید درخشان کسی بود که اگر با آن سر و شکل نامناسب و غیرحرفه ای به سرمربی گری پرسپولیس انتخاب نشده بود بی حرف پیش هوادار مشکل چندانی با حضورش روی نیمکت سرمربی گری پرسپولیس نداشت اما رسیدن به گزینه ای چون مایلی کهن که نیامده فریاد اعتراض هواداران پرسپولیس را بلند کرده است نور علی نور است.  

از تصمیم سازان و تصمیم گیرندگان پرسپولیس باید پرسید اصولا در تعاریف آنان پیش از اتخاذ هر تصمیم "کارنامه" نقشی ایفا می کند یا نه؟ چرا اخیرا هر فردی به پرسپولیس نزدیک می شود چیزی جز یک کارنامه سیاه و بدون موفقیت در آن دیده نمی شود؟ یک تیم خارجی اگر قرار بود یکی از مربیان ما را برای نجات تیمش انتخاب کند به چه چیزی جز کارنامه آنها نگاه می کرد و با مشاهده چندین و چند بار سقوط تیم ها به رده پایین تر و ناکامی به چه نتیجه ای می رسیدند؟

آخرین موفقیت، خاطره خوش، حتی عملکرد خنثی و بی ضرری که از محمد مایلی کهن به یاد مانده کدام است که با اتکا به آن بتوان دل خوش بود و این کشتی بحران زده را به عنوان تجربه ثانی به او سپرد تا با الگوبرداری از همان اتفاق خوب روزهای روشنی را برای این تیم رقم بزند؟

کسی که مدت هاست با هیچ تیمی نتیجه نگرفته، تمام تیم های کوچکتر تحت هدایتش را به مرز سقوط هدایت کرده و سال هاست در پس افکار قدیمی و زنگ زده خودش باقی مانده و با تغییرات عصر هنوز که هنوز است به روز نشده است. پرسپولیس یک بار بار عبور از مربی در رده نسل جوان چون دایی عقب گرد کرد و به درخشان رسید که ورژن به روزتر و امروزی تری از مایلی کهن است و حداقل در سال های اخیر چند تیم به جز سایپا مثل شاهین بوشهر و شهرداری تبریز و داماش جرات سپردن هدایتشان را به وی داده بودند و با جو مسابقات لیگ آشنا بود، محمد مایلی کهن در این سال ها کجای این فوتبال بوده و چه گلی به سر باشگاه های کشور زده که بخواهد دردی از پرسپولیس دوا کند؟

حمید درخشان که خودش را "دوای درد" پرسپولیس می دانست، بزرگترین "درد" این تیم شد و حالا باید جای خودش را به کسی بدهد که نه دوا و درد بلکه می تواند "زهر" این تیم نیمه جان در نفس های آخر باشد و تنها رکورد منفی باقی مانده یعنی سقوط به دسته پایین تر را هم در تاریخ این تیم به ثبت برساند.

تیمی که از روز اول به بهانه های مختلف از سقف بودجه گرفته تا سقف قرارداد و نبود اسپانسر و زندانی بودن مدیرعامل و نداشتن بودجه و... زنجیر به دست و پایش بستند تا نایب قهرمان فصل سیزدهم جلوی چشم هواداران ذره ذره از بین برود و نابود شود همچنان چوب سوء مدیریت خود و هزینه های نابجا را می خورد. از چنین تصمیم گیرندگانی باید پرسید شمایی که با یک میلیارد هزینه فسخ قرارداد علی دایی و کادرفنی قبلی کنار آمدید، قرارداد کادرفنی جدید را با رقمی در همین حدود به امضا رساندید و چند برابر این هزینه را برای جذب بایکنان بی کیفیت در نیم فصل صرف کردید چرا یک میلیارد تومان ناقابل برای برای حفظ امثال سیدجلال حسینی و خلعتبری نداشتید و صرفه جویی پیشه می کردید تا نماینده کشور در لیگ قهرمانان به این حال و روز بیفتد و مضحکه خاص و عام و کاندیدای سقوط شود؟

با احتساب یک میلیارد تومان هزینه فسخ قرارداد کادر قبلی، پرداخت 500 میلیون تومان به درخشان، 300، 200 و 100 میلیون به دستیاران اول تا سومش و امضای قراردادهایی نزدیک به یک میلیارد با کادرفنی جدید و هزینه دو - سه میلیاردی در نیم فصل برای جذب تادئوی یک میلیاردی(حداقل 290 هزار دلار) گرفته تا جعفرپور و خالقی فر و میردورقی و... هرکدام حداقل 200 میلیون تومان باید پرسید آیا این همه بیراهه رفتن بس نیست و قرار نیست یک جا تصمیم درست و اصولی و فوتبالی و مورد رضایت خواست اکثریت هواداران اتخاد شود تا این همه هزینه های ثانویه به دنبال نداشته باشد؟

هر بار در این فصل تصمیمی گرفته شد از انتخاب مدیر گرفته تا سرمربی و جذب بازیکنان نظری درست در نقطه مقابل نظر هواداران به کرسی نشانده شد و نتیجه آن همینی است که شده و حالا دیگر نه جای خالی در لیست باقی مانده و نه فرصتی برای نقل و انتقالات و نه مجالی برای نتیجه گرفتن، تنها کاری که می شود کرد حفظ آبرو و اعتبار پرسپولیس پیش از واگذاری به مالک جدید در فصل آینده است که با انتخاب و جایگزینی این گزینه جدید یعنی محمد مایلی کهن به سرمربی گری همان هم غیرممکن خواهد بود.