پرسپولیس آنلاین: پرسپولیس از امارات برگشت و در تعطیلی تمرین این تیم می شود سراغ مربی دوره دیده اش رفت که شناخت خوبی نسبت به نوع فوتبال تیم ملی و امارات دارد.

حسین عبدی دقایقی بعد از بازی ایران – امارات درباره این مسابقه حرف های جالبی در خصوص سبک بازی ایران و کیفیت فنی تیم ملی در جام ملت ها زد.
 
اول از پرسپولیس شروع کنیم. اردوی یک هفته ای در امارات چگونه گذشت؟
 بهتر است درباره پرسپولیس از بقیه کادر فنی بپرسید.

درباره دو مسابقه ای که انجام دادید چه صحبتی دارید؟
 در بازی اول نمایش خوبی داشتیم و بچه ها نسبتا خوب کار کردند اما در بازی دوم حریف آنقدر ضعیف بود که کیفیت بازی اصلا قابل بحث نبود.

با بازیکنان خارجی که قرار است بیایند می شود به پرسپولیس امیدوار شد؟
 من نمی دانم چه کسانی قرار است بیایند.

بگذریم، بازی تیم ملی را حتما دیده اید اما سوال اینجاست که سبک مالکانه امارات و کیفیت این تیم بهتر بود یا سبک بازی تیم ما که مبتنی بر دفاع – ضدحمله و استفاده از ضربات ایستگاهی است؟
 خب دو مطلب در این بازی وجود داشت. یکی اینکه بازی را فقط از لحاظ اول دومی نگاه می کردیم که باعث می شد تیم ها زیاد به آب و آتش نزنند و از آنجایی که هیچ کس در خطر سقوط نبود آنها را وادار به بازی انتحاری نمی کرد اما از نظر اینکه هر کدام از این تیم ها می خواست با عراق بازی کند تا ژاپن حساسیت هایی را به وجود آورده بود. در مرحله حذفی هم بازی ها به این شکل است و ممکن است شما مثل بازی امروز در یک بازی پایاپای برنده باشید یا مثل امارات ببازید. تیم هایی که می خواهند در جمع 4 تیم نهایی باشند همیشه دنبال انتخاب راه ساده اند اما باید این را هم در نظر گرفت که قرار گرفتن در شرایط بازی سخت تر می تواند کیفیت تیم را بیشتر نشان دهد. الان امارات و ایران خیلی خوب همدیگر را محک زده اند و اگر باز هم به هم بخورند شناخت بیشتری نسبت به هم دارند، هر چند بعید است این اتفاق بیفتد.

درباره کیفیت بازی ایران صحبت کنید و اینکه به هر صورت برد را به دست می آورد.
 خب تیم ایران تمرکزش را روی برد گذاشته است و در این بازی ها این تفکر را لمس کرده ایم. فوتبال کاری است که باید با برد همراه شود. ایران در این مقوله خوب کار کرده اما از نظر تغییر و تحول و نوع بازی و کنترل جریان بازی زیاد موفق عمل نکرده ایم. شالوده این تیم امارات از خیلی وقت پیش گذاشته شد و آنها روی این نفرات سرمایه گذاری کردند تا در نهایت آنها را به تیم ملی برسانند. فکر می کنم الان در همه جای دنیا هر کشوری می خواهد تیم ملی قدرتمندی داشته باشد. این کاری است که اماراتی هم کرده اند. آنها با همین نفرات به المپیک لندن راه یافتند که موفقیت بزرگی بود و ما نتوانستیم این کار را انجام دهیم. آنها بازیکنان جوان و بااستعدادی دارند و با فلسفه دیگری تیم شان را برای آینده آماده می کنند. به نظر من امارات یکی از تیم های خوب جام است هر چند پتانسیل این تیم با توجه به محدودیت نفرات بااستعداد باعث شده بود دست سرمربی اش بسته باشد و نتواند کارهای بزرگتر انجام دهد. با این حال فکر می کنم با همین نفرات آنها تیم ما را تحت الشعاع قرار دادند و 512 تا پاس دادند در حالی که ما بیش از صد پاس دادیم آنها روی بازی ما کنترل داشتند و با استفاده از بازیکنان خلاقی مثل عمر و شماره هفت شان تیم ما را خیلی اذیت کردند. دو هافبک میانی آنها خیلی خوب کار کردند. شاید اگر در این بازی حساس شخص دیگری سرمربی بود از فرد دیگری در میانه زمین استفاده می کرد اما سرمربی امارات همان هافبک را در میانه زمین گذاشت و با اینکه فیزیک بالایی نداشت اما از پس کار خوب برآمد. این نشان می دهد سرمربی امارات نسبت به بازیکنانش اعتماد دارد.شاید هم همین ها را در اختیار دارد. در این بازی هم ما مثل بردهای قبلی مان با ضربات ایستگاهی به گل رسیدیم. تیم ما روی هوا پتانسیل خوبی دارد و می تواند از این مزیت استفاده کند اما اگر روزی نتوانیم از این موقعیت ها استفاده کنیم به مشکل خواهیم خورد. من معتقدم نوع بازی امارات به مراتب بهتر از ما بود.

اتفاقا خود کروش هم به این نکته اعتراف کرده.
 این یک واقعیت است و نمی توان کتمانش کرد. بازی آنها همه چیز داشت. آنها در حمله، دفاع و ضدحمله فوق العاده بودند اما باید قبول کرد که موقعیت های خطرناک ما بیشتر بود که آن هم بیشتر از روی سانتر از جناحین به دست آمد.

اما سوال این است که این نوع بازی با هدف برد شاید مقابل آرژانتین قابل توجیه باشد اما مقابل امارات، قطر و بحرین هم پذیرفتنی است؟
 ببینیـــد اکثر مربیـــــان به فلســـفه Football is the Wining Business اعتقاد دارند و اکثرا دنبال همین هستند چون اگر فوتبال با برد همراه نباشد مربی را عوض می کنند و هزار تا اتفاق می افتد. این بحث اصلی مربیان فوتبال جهان است و کروش هم دنبال همین فلسفه است. او می خواهد فقط ببرد و به بازی آینده نگاه کند که محترم است اما این مساله و نوع بازی تیم ملی یک مقدار آدم را به فکر وامی دارد که اگر روزی با این فلسفه نتوانند برنده شوند چه اتفاقی می افتد؟ مطمئنا در مرحله بعدی باز هم باید منتظر بازی هایی از تیم ملی باشیم که مقابل نیجریه و آرژانتین ارائه داد. البته تیم ملی مهره های خوبی در ضدحمله ها دارد که می تواند از آنها استفاده کند. این هم یک سبک است و بازی که امارات انجام داد هم سبک دیگری است که نمی توان به هیچ کدام ایراد گرفت اما ما با این سبک بازی از فوتبال خلاقانه دور می شویم.

حالا سوال این است که اگر یکی از این موقعیت های ایستگاهی ما گل نشود و تیم حریف از روی موقعیت هایی که با کار تیمی به گل برسد و ما عقب بیفتیم چه خواهد شد؟
 آن موقع بازی ما به سمت احساسی شدن می رود. این پتانسیل را فوتبال ما دارد که به سمت احساسی شدن برود که در این صورت ممکن است ورق برگردد یا اینکه بدتر شود. اصلا مشخصات فوتبال احساساتی همین است. شما یا با احساسات و هیجانات می توانید به صورتی عمل کنید که حریف را به زانو دربیاورید یا اینقدر احساسی باشید که نتوانید کنترل بازی را در نظر بگیرید و گل های بیشتری بخورید. برای همین است که همه تیم ها از فوتبال احساسی فاصله می گیرند چون درصد پیش بینی در این نوع بازی ها خیلی کم است و بحث در این بازی ها را جدی تر می کند.

حالا فکر می کنید با این سبک بازی، کیفیت تیم و بازیکنان و تفکرات کروش تا کجا پیش برویم؟
 ما بازیکنان خیلی خوبی داریم. شاید خیلی ها فکر نمی کردند امارات چنین کیفیتی مقابل ما ارائه کند اما من که بازی های این تیم را تعقیب کرده بودم گفتم که جدی ترین بازی ما با این تیم خواهد بود و حریف اصلی مان امارات است. شاید اگر تیم ما یک گل می خورد یا زودتر گل می زد بازی طور دیگری دنبال می شد. آنها می خواستند کنترل بازی را در اختیار بگیرند و این کار را خیلی خوب بلد بودند. آنها قصد داشتند با این سبک بازی کار را با مساوی تمام کنند اما امارات اصلا تیمی نبود که دنبال دفاع باشد. فلسفه بازی آنها تا دقیقه آخر مشخص بود و فوتبال شان همه چیز داشت اما نکته اینجاست که کره جنوبی و ژاپن که در ادامه راه حتما باید با یکی از آنها بازی کنیم، علاوه بر این مشخصات در نوع فوتبال شان هم سرعت بیشتری دارند، هم باتجربه ترند و هم اینکه از بازیکنان باکیفیت بیشتری بهره می برند.